De schijnbare werkelijkheid van alle media kan een mens te veel worden. Dat ervoer Anne van Dalen. Ze zocht naar tegengif en vond dat op nog geen 500 meter van haar woning. Een dagelijkse gang naar het Leeuwarder bos was de remedie. Het Leeuwarder bos werd zowel schuilplek als luchtruim. Een plek waar meningen er niet toe doen, een plek die je slechts hoeft te ondergaan. "Het bos is er. Ik ben in het bos. Het bos wordt er niet warm of koud van." Met de macrolens veelal gericht op piepkleine bosbewoners is een jaar lang elke dag, van kavel naar kavel, van bodem tot boom het bos geëxploreerd alvorens uit te zoomen. Van detail en fragment naar gewaarwording van het bos als geheel. Wat deed het vele struinen met Van Dalens verbeelding; hebben de bomen, het bos of juist de negatieve ruimte eromheen het perspectief blijvend veranderd?

"Niet de natuur kiest de bij haar passende levende wezens, maar ieder organisme kiest de bij hem passende natuur." Jakob von Uexküll (Vanuit de plant gezien, p.145, Arjen Mulder, 2019)

annevandalen.nl